Anne olmadan önce, çocuklarla ilgili tavsiyeler vermek daha kolaydı. Anne olduktan sonra, bu duyguyu anlatmak ve ebeveynlikle ilgili önerilerde bulunmanın ne demek olduğunu daha iyi anladım. Ve tarifsiz bu duyguyu yaşamadan anlamanın ve tarif etmeye çalışmanın ne kadar zor olduğunu gördüm.
30 Mart tarihinde çocukluğumu, kıymetlimi babamı kaybettim. Bir kanadı eksik kalmış bir kuş gibi çırpınırken, herkesin yas sürecinin birbirinden farklı olduğunu ve kanadı eksik olmayan kuşların bu acıdan ne kadar uzak olduğunu gördüm. Duyguları ve acıyı paylaşmak, bu tarifsiz yarayı iyileştirmeye çalışmak, geleneklerin derin amacını görmek, çaresizliği ve zorunlu kabul edişi yaşadım. Sanki 3 ayda, 3 yıl büyüdüm.
Kalemimin ucu kırıldı… Geceleri daha uzadı, uykusuzlukla… Keşkelerin yanına iyikiler koymaya çabaladım. Bu büyük özlem geçmeyecek bilerek, sevdiklerime sarıldım.
Bu yaza buruk giren kalbim, göz yaşım gözümün kenarında, tek kanatla uçmaya çalışmak değil hedefim sadece kanatsızlığı kabul etmeye çalışıyorum.
Ve sevgili dostum Uzm. Psikolojik danışman Tuğba Güreli’nin dediği gibi herkesin yası kendine…
Ve bir kez daha anladım salon dolabında misafir bekleyen yemek takımlarının şu an bu anı paylaştığımız sevdiklerimiz için olduğunu, kaybedecek zamanımız yok, yaşamak, sevmek ve sarılmak için…
Ö z g e C a n G ö r g ü n 